การยอมรับ(acceptance) ความมีสติ(Mindfulness) การพึ่งพาตัวเองได้(Independence) ความรับผิดชอบ(accountability) ธรรมชาติ(Nature) นวัตกรรม(Innovation) การผจญภัย(Adventure) ความตรงไปตรงมา(Openness) จริยธรรม(Integrity) ศิลปะหรือดนตรี(Art/Music) ความอดทน(Patience) การพึ่งพากันและกัน(Interdependence) สมรรถนะร่างกาย(Physical) ความสงบสุข(Peace) การมีอิทธิพลเชิงบวก(positive influence) การเฉลิมฉลอง(Cerebration) การเติบโต(Personal Growth) การปฏิบัติได้จริง(practicality) ความท้าทาย(Challenge) สัตว์/สัตว์เลี้ยง(Pets/Animals) การแก้ปัญหา(problem solving) ความร่วมมือ(Collaboration) การเมืองการปกครอง(Politics) ความน่าเชื่อถือ(reliability) คำมั่นสัญญา(Commitment) ความกรุณา(Compassion) ความเจ้าปัญญา(resourcefulness) ชุมชน(Community) ความสามารถ(Competence) ความรักตัวเอง(self-compassion) ความยุติธรรม(Fairness) ความกล้าหาญ(Courage) ความเชื่อมั่นในตัวเอง(self-reliance) ความศรัทธา(Faith) ความสร้างสรรค์(Creative) ความเรียบง่าย(simplicity) ครอบครัว(Family) ความใฝ่รู้(Curiosity) ความแข็งแกร่ง(strength) ความอิสระ(Freedom) วินัย(Discipline) ประเพณี(tradition) มิตรภาพ(Friendship) การค้นพบ(Discovery) ความเท่าเทียม(equality) ความสนุก(Fun) ประสิทธิภาพ(Efficiency) ความเป็นเลิศ(excellence) ความเอื้ออารี(Generosity) ความกระตือรือร้น(enthusiastic) ความเป็นผู้นำ(leadership) ความกตัญญู(Gratitude) […]
ใครๆก็คงอยากเป็นคนความจำดี จำเก่ง จำเร็ว จำแม่นกันทั้งนั้น แต่ในบางโอกาสเราก็ไม่อยากเป็นคนอย่างนั้น เราอยากจะมีความทรงจำแบบอัลไซเมอร์ด้วยซ้ำกับเรื่องบางเรื่อง โดยเฉพาะเวลาที่เราเลิกกันแล้ว หากใครเคยมีโอกาสดูการแข่งขันจำแม่น คงต้องตกใจกับความสามารถในการจำของผู้เข้าแข่งขันแน่ๆ ที่จำการเรียงของไพ่ได้เป็นสำรับๆ จำรายละเอียดของเรื่องเล่าที่แสนยืดยาว คุณคงตกใจมากขึ้นไปอีก ว่าคนเหล่านี้อาจจะไม่ได้เป็นคนสมองดี หรือ IQ สูงแต่อย่างใด แต่พวกเขาฝึกฝนวิธีการจำไม่ให้ลืมมาจนพร้อม ไม่ต่างอะไรกับนักกีฬาวิ่งมาราธอน ที่ซ้อมมาอย่างดีก่อนจะแข่งจริง (กระทั่งมีนักข่าวคนหนึ่งที่ไปทำข่าวเรื่องการแข่งขันความจำ แล้วเกิดสนใจ เลยไปฝึกดูบ้าง ปรากฏว่าปีถัดไปเขาดันได้เป็นแชมป์ความจำของอเมริกา) แต่หากเป็นเรื่องลืมล่ะ เราจะฝึกให้ลืมเรื่องสักเรื่อง หรือคนสักคนได้บ้างมั้ย ดูจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ยังไงไม่รู้นะครับ ฝึกให้ลืมเนี่ย ยิ่งพยายามจะลืม หน้ายิ่งลอยมา ยิ่งจำยิ่งกว่าเก่าอีก สมกับวลี “อยากลืมกลับจำ” จริงๆ แต่จะบอกข่าวดีให้ครับ ว่าการฝึกให้ลืมเนี่ย มันมีจริงๆ แล้วก็ทำเป็นงานวิจัยจริงจังซะด้วย เรื่องการลืมเนี่ย ซิกมันด์ ฟรอยด์ ปรมาจารย์แห่งวงการจิตวิทยาที่ใครๆก็รู้จัก ก็พูดถึงไว้ครับ เขาบอกว่า การลืมเรื่องราวที่เราไม่ต้องการเนี่ยมันทำได้นะ โดยการผลักมันให้ไปอยู่ในจิตใต้สำนึก ซึ่งฟรอยด์เรียกกระบวนการนี้ว่า repression แต่วิธีการก็ยังเป็นที่งงๆของคนอื่นๆ ว่าจะทำยังไงอยู่ จนในปี […]
ในชีวิตของเรา คงหนีไม่พ้นที่จะเจอมนุษย์ประเภทที่เอาแต่ใจตัวเอง จุ้นจ้าน เรื่องเยอะ ชอบข่มและถากถางคนอื่น สร้างอุจจาระทางความรู้สึกให้กับเรายิ่งนัก หากคนนั้นอยู่ที่โรงเรียน เขาก็คือสาเหตุที่ทำให้เราไม่อยากไปเรียนหนังสือ หรือหากคนนั้นอยู่ที่ทำงาน เขาก็คือสาเหตุที่ทำให้เราไม่อยากตื่นตอนเช้าไปทำงานนั่นแหละ แน่นอนคนพวกนี้มักดูเหมือนไม่รู้สึกรู้สาว่าตัวเองถูกคนทั้งออฟฟิศเกลียด เดินกระหยิ่มยิ้มย่องมีความสุขไปเรื่อย คล้ายกับว่าความเกลียดของคนอื่นเป็นอาหารโปรดของเขาก็ไม่ปาน และมันก็คงมีสักว้าบนึงในความคิดของเราที่สว่างขึ้นมา “ทำไมแ-ม่-งเกิดมาเป็นคนแบบนี้ได้วะ?”
ลองจินตนาการว่าคุณเป็นชายหนุ่มที่มาเที่ยวป่า แล้วก็ต้องเดินข้ามสะพานไม้แคบๆ ที่สูงกว่า 80 เมตร แถมยังโคลงเคลงอีกต่างหาก วิวข้างล่างก็สวยดีอยู่หรอก แต่คุณไม่คุ้นเคยกับความสูงขนาดนี้เลย แถมสะพานก็ยังดูไม่มั่นคงอีกด้วย มีลมมาทีไรมันเหมือนจะพลิกสะพานให้คุณร่วงลงไปข้างล่างได้ตลอด คุณจึงค่อยๆกระดึ๊บตัวข้ามสะพานนี้ไปอย่างช้าๆ เมื่อคุณเดินไปได้สักครึ่งหนึ่ง คุณก็พบกับสาวสวยคนหนึ่งยืนอยู่ เธอบอกว่าเธอเป็นนักจิตวิทยาที่กำลังต้องการคนมาตอบแบบสอบถาม เกี่ยวกับเรื่องกลัวความสูง เธอถามว่าคุณจะสามารถช่วยเธอได้มั้ย คุณตอบตกลงอย่างเสียไม่ได้ ถึงอย่างไรหน้าตาเธอก็ก็น่ารักคิ้วท์ๆใช้ได้ หลังคุณทำแบบสอบถามเสร็จ นักจิตวิทยาสาวสวยคนนั้นก็ยื่นเบอร์โทรส่วนตัวของเธอมาให้คุณ และบอกให้คุณโทรมาหาหากว่าคุณอยากรู้อะไรเกี่ยวกับแบบสอบถามเพิ่มเติม จากนั้นก็ส่งยิ้มเอียงหัวให้คุณหนึ่งที คืนนั้น คุณโทรหานักจิตวิทยาคนนั้น จริงๆแล้วคุณไม่ได้อยากรู้อะไรเกี่ยวกับแบบสอบถามหรอก คุณอยากรู้ว่าทำไมเธอถึงยิ้มให้คุณมากกว่า ครับนี่คืองานวิจัยในปี 1970 ที่ดร. Donald Dutton และ ดร.Arthur Aron นักจิตวิทยา ได้ทดลองทำขึ้น ซึ่งส่วนที่เป็นงานวิจัยจริงๆ ไม่ใช่ส่วนของแบบสอบถาม แต่สิ่งที่เขาต้องการอยากรู้จริงๆคือ จะมีหนุ่มๆกี่คนที่โทรมาหานักจิตวิทยาสาวสวย ดร.Dutton ได้ทำการทดลองแบบเดียวกันนี้ในสะพานอีกสะพานหนึ่ง แต่เป็นสะพานที่เตี้ยและมั่นคงกว่า เพื่อดูว่าผลจากความกลัวต่อความสูงนั้น มีผลต่อการที่หนุ่มๆจะรู้สึกปิ๊งสาวมากขึ้นหรือไม่(วัดโดยการว่าเขาจะโทรมาหามากเท่าไหร่) และผลปรากฏว่า แต่น แตน แต๊น หนุ่มๆที่เดินข้ามสะพานสูงนั้นโทรกลับมามากกว่าหนุ่มๆที่เดินข้ามสะพานเตี้ย (50% ต่อ 12.5%) ฮั่นแน่ สาวๆหลายคนอาจจะเริ่มหูผึ่งที่ได้ยินเรื่องนี้ […]
เป็นทุกอย่างให้เธอแล้ว แม้ว่าเธอไม่เคยเป็นอะไรกับฉันเลย~ ถ้าใครอินกับเพลงนี้ ฟังแล้วจี๊ดใจเหลือเกิน ผมขอแสดงความยินดีด้วย คุณตกอยู่ใน “Friend Zone” แล้วล่ะ! Friend Zone คือโซนในจินตนาการ จับต้องไม่ได้ แต่ว่ามีอยู่จริง พบเห็นได้มากในหมู่ผู้ชาย (หรือผู้หญิงก็ได้) ที่เป็นเพื่อนผู้แสนดี ที่พร้อมทำให้ทุกอย่าง เป็นที่ปรึกษา พาไปกินข้าว ฟังเรื่องราวเวลาเธอเศร้าใจ แต่อ้าวเฮ้ย ทำไมอยู่ๆ เธอไปมีแฟนล่ะ . . – Friend Zone มีอยู่จริง – . . จาก Research ที่เผยแพร่ที่ Journal of Social and Personal Relationships ที่ลองให้เพื่อนนักศึกษามหาลัยทั้งเพศหญิง เพศชายตอบคำถามถึงเพื่อนของตัวเอง คำถามที่ใช้ก็อย่างเช่น คิดว่าเพื่อนคนนี้น่าสนใจแค่ไหน (ให้เป็นสเกล) อยากเป็นแฟนกับเพื่อนคนนี้มากเท่าไหร่ และคิดว่าเพื่อนคนนี้สนใจเรา (ในเชิงคู่รัก) มากขนาดไหน . . และสิ่งที่พบจากงานวิจัยนี้ คือออออออออ […]
พวกหนอนหนังสือเข้าสังคมไม่ได้? ที่ผ่านมาคงมีหลายคนมองคนที่เป็นหนอนหนังสือเป็นพวกเนิร์ดๆ เข้าสังคมไม่เป็น คุยกับคนไม่รู้เรื่อง เลยต้องใช้เวลาอยู่กับหนังสือแทน ซึ่งก็ทำให้ผมอยากเอาหนังสือเพ่งกระบาลคนพวกนั้นจริงๆ อ่านหนังสือผิดแม่งตรงไหนวะ ในฐานะเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือคนหนึ่ง ได้เจอวิจัยชิ้นนี้แล้วก็รู้สึกดีใจอย่างยิ่ง ก็เลยแปลมาให้อ่านกัน เป็นงานวิจัยของ Rose Turner นักจิตวิทยาจากมหาวิทยาลัย Kingston ในลอนดอน พวกเขาได้เอาคนที่ชอบอ่านหนังสือfiction คนที่ชอบดูละครทีวี และคนที่ชอบดูเกมส์โชว์ ทั้งหมด 123 คน มาทำแบบทดสอบว่าพวกเขาชอบเรื่องราวแบบไหน ตั้งแต่ตลกคอมเมดี้ โรแมนติก จนถึงดราม่า จากนั้นก็เอาคนเหล่านี้มาทดสอบทักษะการเข้าสังคม(interpersonal skill)ต่างๆ เช่น พวกเขาจะมีพฤติกรรมต่อคนอื่นๆอย่างไร พวกเขาชอบช่วยเหลือคนอื่นมั้ย มีความเห็นอกเห็นใจคนอื่นรึเปล่า พวกเขาเข้าใจและยอมรับมุมมองของคนอื่นได้ยากง่ายเพียงใด ซึ่งจากผลการทดสอบก็ปรากฏว่ากลุ่มคนที่อ่านหนังสือนั้นมีลักษณะการเข้าสังคมในเชิงบวกมากกว่ากลุ่มที่ชอบดูทีวีอย่างชัดเจนครับ พวกเขาเห็นอกเห็นใจผู้อื่นมากกว่า ชอบช่วยเหลือผู้อื่นมากกว่า ในขณะกลุ่มคนที่คนชอบดูทีวีกลับแสดงออกด้านต่อต้านสังคมมากกว่า …หึหึหึ ขำในใจ แต่ fiction ก็แยกได้อีกหลายประเภท ซึ่งแต่ละประเภทก็ส่งผลต่อทักษะการเข้าสังคมคนละแบบ คนที่ชอบอ่านเรื่องดราม่า รักๆใคร่ๆ นั้นจะเป็นกลุ่มที่มีทักษะด้านการเห็นอกเห็นใจ เข้าใจคนอื่นได้ดีที่สุด ในขณะที่คนที่ชอบอ่านแนวตลกก็เป็นกลุ่มที่เข้ากับคนอื่นๆได้ง่ายที่สุด สรุปว่า คนที่อ่านหนังสือนั้นมักจะเป็นคนที่เห็นอกเห็นใจและเข้ากับคนอื่นได้ดี (อย่างไรก็ตามจากงานวิจัย ไม่สามารถสรุปได้ว่า การอ่านหนังสือทำให้เราเห็นอกเห็นใจคนอื่นได้มากขึ้น หรือ คนที่เห็นอกเห็นใจคนอื่นมักอ่านหนังสือ […]
เราคงเคยได้ยินกันอยู่บ้างว่า ผู้ชายนั้นไม่ชอบผู้หญิงเก่ง แน่นอนว่าเรื่องนี้ก็ไม่รอดหูนักวิทยาศาสตร์ และเขาก็อยากทดลองว่า คำกล่าวอ้างนี้มันจริงแค่ไหน นักวิจัย Adam Karbowski และทีมงานของเขาได้นำข้อมูลการทดลอง speed-dating จากนักศึกษา 500 คนมาวิเคราะห์เรื่องนี้ครับ โดยการ speed-dating นี้ ผู้ที่เข้าร่วมจะต้องให้คะแนนอีกฝ่ายในสองด้านคือ ด้านความฉลาด และ รูปร่างหน้าตา โดยแต่ละด้านจะมีคะแนนเต็ม 10 คะแนน
สำหรับคนที่อยากเริ่มทำ Attachment style test (ภาษาไทย)เลย กดที่นี่ครับ วันนี้มาคุยกันเรื่อง attachment style กันครับ ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง John Bowlby นั้นเกิดขึ้นมาในหมู่ชนชั้นสูงของอังกฤษ ซึ่งคนสมัยนั้นเชื่อกันว่า พ่อแม่ไม่ควรจะเลี้ยงลูกเอง เพราะจะเป็นการสปอยล์ลูก John Bowlby ก็เลยเติบโตมากับพี่เลี้ยงคนหนึ่งตั้งแต่เด็ก จนวันหนึ่งพี่เลี้ยงคนนี้ลาออกไป เขาก็รู้สึกเศร้าเสียใจมาก แต่ในความเศร้าเขาเองก็เก็บความสงสัยเอาไว้ด้วยว่า ทำไมเขาถึงเสียใจกับการจากไปของพี่เลี้ยงยิ่งกว่าแม่ของตัวเองเสียอีก
เชื่อว่าหลายๆคนคงเคยได้ยินคนบอกว่า เซ็กส์ ไม่ใช่ ความรัก นะ และเชื่อว่าหลายๆคนก็น่าจะเคยได้ยินคนบอกอีกว่า เซ็กส์ ไม่ดี ก็ทำให้ชีวิตคู่ไม่ดีด้วย เป็นที่น่าสงสัยมากว่า สรุปแล้วมันเป็นยังไง เซ็กส์กับความรักเกี่ยวข้องกันมั้ย วันนี้วิทยาศาสตร์มีคำตอบครับ
จริงๆผมก็เป็นผู้ชาย และเกลียดหนังสือประเภท “ผู้ชายเลวกว่าหมาฯ” เป็นที่สุด (แหงล่ะ ก็มันด่าผมอยู่นี่หว่า) แต่ด้วยจรรยาบรรณของนักวิทยาศาสตร์ เราไม่สามารถมีอคติลงเฉพาะบทความที่เราชอบได้ โพสต์นี้จึงกลายเป็นเรื่องของความเป็นมาเป็นไปของความเจ้าชู้ของผู้ชายล้วนๆ ตั้งแต่ด้านวิวัฒนาการไปจนถึงระดับยีนกันเลยทีเดียว ลงลึกกันไปขนาดนั้น